Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

29.6.10

Αχ, Δυσδαιμόνα, αν είχες μιλήσει.

Ήθελα να πω, πως το ψευδώνυμο της ωραιοτάτης αυτής κυρίας, δεν το βρήκα από ματαιοδοξία, επειδή δηλαδή είναι σπουδαία και ωραιοτάτη. Μου θυμίζει αυτό το πρόσωπο, το φόβο που πρέπει να εξορκίσω. «Δεν σας σκότωσα, της είπε, για να θυμάμαι από τι κινδύνευσα». Ένας προσδιορισμός άρνησης. Η σιωπή, ήταν πάντα ένας θανατηφόρος κίνδυνος. Ίσος με το να σκοτώσω ή να σκοτωθώ. Η σιωπή, ο θάνατος, όχι η παύση. Η συναίνεση δηλαδή στο θάνατο, στην ασημαντότητα του λόγου που δεν εκφέρεται. Γιατί οι λέξεις έχουν ένα δικό τους σώμα το ίδιο ζωντανό με το δικό μας. Οι λέξεις πονούν, οι λέξεις πεθαίνουν, οι λέξεις δικαιώνουν, οι λέξεις ζουν. Οι λέξεις που σημαίνουν, οι λέξεις που κραυγάζουν, οι λέξεις που πολεμούν να ζήσουν μέσα σ΄αυτά τα σώματα, μέσα μας. Ήθελα να πω, πως το δίκαιο εκφέρεται. Και η πράξη δικαίου, έχει το δικό της λόγο. Μέχρις εδώ καλά. Τα βρήκα. Τιτανομαχία μεν αλλά τα βρήκαμε.


Ήθελα να πω, πως τα τέρατα, απέκτησαν μερίδιο σ΄αυτό τον κόσμο, στις λέξεις μας, στη ζωή μας, στη ψυχή μας, στο σώμα μας. Κυρίως απέκτησαν μερίδιο στο λόγο του δικαίου. Και ήθελα να ρωτήσω, μπροστά στο δίκαιο του τέρατος με το χρυσό περιλαίμιο, τι όπλα χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος. Ήθελα να ρωτήσω, αν ξέρει κανείς τον κώδικα να μου τον πει, την ώρα την οριστική, που ορίζεται, όταν όλα τα άλλα μέτρα έχουν παρθεί, κι όταν το τέρας συνεχίζει απτόητα να σε προκαλεί σε μάχη, τι όπλο παίρνεις; Η σιωπή εξαντλείται και με εξαντλεί σαν θάνατος. Και πρέπει να κείτομαι και να παλεύω.

Και μετά διάβασα αυτό του Μπόρχες :

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.
Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ’ ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.

Και μετά θυμήθηκα.

«Αν είναι να πεθάνεις πέθανε, αλλά κοίτα να γίνεις ο πρώτος πετεινός μέσα στον Άδη»

7 σχόλια:

  1. Disdaimona ταυτίστηκα πλήρως

    προσωπικά, το αναβάλω...

    τώρα το τελευταίο λίγο μου τα χάλασε, είπαμε να μπουμε στην ανυπαρξία να ησυχάσουμε
    όι και πετεινός μέσα στον Άδη... και εκει να φωνάζω?
    τώρα που 'μαθα στη σιωπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. rose το παλεύω, να μην τον κάνω κρασάτο! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεισδαιμόνα ή Δυσδαιμόνα;
    το έχω δει και με τους δύο τρόπους να γράφεται. Κι όμως εσύ το γράφεις με "υ" ενώ εγκαλείς όσους κάνουν το ίδιο επιμένοντας στο "ει"... Ίσως το κρατήσω Disdaimona, λες όμως να μας θυμώσει ο Shakespeare που το έγραφε Desdemona;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φαίνεται πως "Δυσδαιμόνα" είναι το σωστό. Δες http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?7847-Oh-Desdemona!

    ΑπάντησηΔιαγραφή